آمار سایت

آمار امروز : 7867  نفر
آمار دیروز : 9464  نفر
آمار کل سایت : 15090192  نفر



صفیر عرش

انسان بدون مراقبه عادی و معمولی می شود. خودآگاهیش زنگار میگیرد و با گرد و غبار انباشته می شود.

درخشندگی و تیز هوشیش را از دست میدهد وکم کم کاملا ً از یاد میبرد که کیست. احمق و نادان میشود.

اینکه فراموش کنی که کیستی بالاترین درجه حماقت است. و این اتفاق برای کل بشریت و با سرعتی چشمگیر در حال شکل گیری است.

با مراقبه میتوان خودآگاهی را شفاف و درخشان کرد. میتوان گردو غبارها را از تنش روبید و زنگارهایش را زدود.

میتوان آیینه ی خودآگاهی را دوباره صاف وروشن ساخت. هرگاه آیینه خودآگاهی تو صاف و روشن باشد، واقعیت را باز خواهد تاباند. و خداوند نام دیگر واقعیت است.

 شناخت خداوند، شناخت همه ی چیزهاست و نشناختن او، زندگی در نادانی، تاریکی و مرگ است.

 

فرمایشات و دیدگاه های  حضرت استاد:

کتاب صفیر عرش،

برای مشاهده هر موضوع بر روی آن کلیک فرمایید.


معرفی:

1- عشق و محبت

2- توحید

3- معرفت الله

4- معرفت نفس

5- معرفت آفاق

6- تجلّی و وصال

7- انقطاع الی الله و مقام امن

8- ادب حضور و مراقبه

9- ملکوت

10- اسماء الحسنی

11- قرب و بعد حقتعالی

12- یک قدم بر خود بنه یک ...

13- لذت انس

14- عجز و فقر

15- نفی خواطر

16- توکّل

17- خاموشی وسکوت

18- خلوت و معاشرت





    

حضرت آیت الله قاضی ره

زندگینامه عارف کامل حضرت آیت الحق

حاج سید علی آقا قاضی طباطبایی


آیت الله قاضی طباطبایی ره

 

حاج سید علی آقا قاضی فرزند حاج سید حسین در سیزدهم ماه ذی الحجة الحرام سال 1282هـ.ق. از بطن دختر حاج میرزا محسن قاضی، در تبریز متولد شد و او را علی نام نهادند، بعد از بلوغ و رشد به تحصیل علوم ادبیّه و دینیّه مشغول گردید و مدتی در نزد پدر بزرگوار خود و میرزا موسی تبریزی و میرزا محمد علی قراچه داغی درس خواند.

 


پدر:


پدر ایشان، سید حسین قاضی، انسانی بزرگ و وارسته بود که از شاگردان برجسته آیت الله العظمی میرزا محمد حسن شیرازی بود و از ایشان اجازه اجتهاد داشت.

درباره ایشان گفته اند زمانی که قصد داشت سامرا را ترک کند و به زادگاه خویش تبریز باز گردد استادش میرزای شیرازی به وی فرمود در شبانه روز یک ساعت را برای خودت بگذار.

یک سال بعد چند نفر از تجار تبریز به سامرا مشرف می شوند و با آیت الله میرزا محمد حسن شیرازی ملاقات می کنند؛ وقتی ایشان احوال شاگرد خویش را جویا می شود، می گویند:

«یک ساعتی که شما نصیحت فرموده اید، تمام اوقات ایشان را گرفته، و در شب و روز با خدای خود مراوده دارند».

 


تحصیلات:


حاج سید علی آقا قاضی از همان ابتدای جوانی تحصیلات خود را نزد پدر بزرگوارش و میرزا موسوی تبریزی و میرزا محمد علی قراچه داغی آغاز کرد.

پدرش به علم تفسیر علاقه و رغبت خاص و ید طولایی داشته است، چنانکه سید علی آقا خودش تصریح کرده که تفسیر کشّاف را خدمت پدرش خوانده است. همچنین ایشان ادبیات عربی و فارسی را پیش شاعر نامی و دانشمند معروف میرزا محمد تقی تبریزی معروف به «حجة الاسلام» و متخلص به «نیّر» خوانده و از ایشان اشعار زیادی به فارسی و عربی نقل می کرد و شعر طنز ایشان را که هزار بیت بود از بر کرده بود و می خواند.

ایشان در سال 1308هـ.ق. در سن 26 سالگی به نجف اشرف مشرّف شد و تا آخر عمر آن جا را موطن اصلی خویش قرار داد.

آیت الله سید علی آقا قاضی از زمانی که وارد نجف اشرف شد، دیگر از آنجا به هیچ عنوان خارج نشد مگر یک بار برای زیارت مشهد مقدس حدود سال 1330 هـ.ق. به ایران سفر کرد و بعد از زیارت به تهران بازگشت و مدت کوتاهی در شهرری در جوار حرم حضرت شاه عبدالعظیم اقامت گزید

 


 اساتید:


ایشان در نجف نزد مرحوم فاضل شربیانی، شیخ محمد حسن مامقانی، شیخ فتح الله شریعت، آخوند خراسانی، عارف کامل حاج امامقلی نخجوانی و حاجی میرزا حسین خلیلی درس خواند و مخصوصاً از بهترین شاگردان این استاد اخیر به شمار می آمد که در خدمت وی تهذیب اخلاق را تحصیل کرد.

آقازاده سید علی آقا قاضی نقل می کند:

«... میرزا علی آقا قاضی بسیار از استادش میرزا حسین خلیلی یاد می کرد و او را به نیکی نام می برد و من ندیدم کسی مثل این استادش او را در شگفتی اندازد و هر وقت نام این استاد نزدش برده می شد به او حالت بهت و سکوت دست می داد و غرق تأمّلات و تفکّرات می شد!».

ایشان از سن نوجوانی تحت تربیت والد گرامی، آقا سید حسین قاضی بود و جوهره حرکت و سلوک ایشان از پدر بزرگوارشان می باشد و بعد از آن که به نجف اشرف مشرّف شدند، نزد آیت الله شیخ محمد بهاری و آیت الله سید احمد کربلایی معروف به واحد العین به کسب مکارم اخلاقی و عرفانی پرداخت و این دو نیز از مبرّزترین شاگردان ملاحسینقلی همدانی(ره) بودند.

درباره ملاحسینقلی همدانی حکایات های بس شگفت آوری نقل شده، که گویای عظمت، روح بلند و نفوذ معنوی ایشان می باشد. او با عشق و همت بی نظیر زمان زیادی از عمرش را به تربیت مستعدّین سپری کرد تا این که توانست 300 نفر را تربیت کند که هر یک از آنها یکی از اولیای الهی شدند، مانند شیخ محمد بهاری، سید احمد کربلایی، میرزا جواد آقا ملکی تبریزی و ... سلسه اساتید ملاحسینقلی همدانی به حاج سید علی شوشتری و سپس به شخصی به نام ملاقلی جولا می رسد. آقا سید علی قاضی در عراق به خدمت جمعی از اکابر اولیاء رسید و از آن جمله سالهایی چند در تحت تربیت مرحوم آقا سید احمد کربلایی معروف به واحدالعین، قرار گرفت و از صحبت آن بزرگوار به درجات اولیاء أبرار ارتقاء گزید، چندان که در تهذیب اخلاق شاگردان و مریدان و ملازمان چندی را تربیت کرد. آقا سید علی قاضی درباره این استادش می فرماید:

«شبی از شبها را به مسجد سهله ـ زاده الله شرفاً ـ می گذارنیدم به تنهایی به نیمه شب یکی در آمد و به مقام ابراهیم علیه السلام مقام کرد و از پی فریضه صبح در سجده شد تا طلوع خورشید. آنگاه برفتم و دیدم عین الانسان و الانسان العین آقا سید احمد کربلایی در حال بکاء است، و از شدت گریه، خاک سجده گاه گل کرده است! و صبح برفت و در حجره نشست و چنان می خندید که صدای او به بیرون مسجد می رسید».

آیت الله شیخ علی سعادت پرور نقل می کند:

«وقتی مرحوم آقا سید علی قاضی جوانی بیش نبود، پدر مرحومش آقا سید حسین قاضی که خود از دست پروردگان مرحوم عارف کامل حاج امامقلی نخجوانی بود به آقای قاضی سفارش کرده بود که هر روز به محضر استاد مشرّف شده و چند ساعتی در محضرش بنشیند، اگر صحبت و کلامی شد که بهره گیرد و گرنه به صورت و هیئت استاد نظاره نماید. در آن روزها، مرض وبا در نجف غوغا می کرد، فرزندان مرحوم آقا امامقلی نخجوانی یکی پس از دیگری در اثر مرض وبا رحلت می کردند و ایشان بدون هیچ ناراحتی و انزجار قلبی به شکرگزاری مشغول بود. وقتی از وی علت این عمل را جویا شدند فرمود:

قباله های زمین را دیده اید که وقتی کسی صاحب یکی از آنها شد، هر کاری که دلش خواست با زمین اش انجام می دهد؛ حالا هم خدای سبحان صاحب و مالک اصلی این فرزندان و همه چیز من است و هر کاری که بخواهد با آنان انجام می دهد و کسی را حق سئوال و اعتراض نیست!».

 


جامعیّت علمی:

آقا سید هاشم حدّاد از شاگردان ایشان می فرمود:

«مرحوم آقا (قاضی) یک عالمی بود که از جهت فقاهت بی نظیر بود. از جهت فهم روایت و حدیث بی نظیر بود. از جهت تفسیر و علوم قرآنی بی نظیر بود. از جهت ادبیات عرب و لغت و فصاحت بی نظیر بود، حتی از جهت تجوید و قرائت قرآن. و در مجالس فاتحه ای که احیاناً حضور پیدا می نمود، کمتر قاری قرآن بود که جرأت خواندن در حضور وی را داشته باشد، چرا که اشکالهای تجویدی و نحوه قرائتشان را می گفت:

... آیت الله خسروشاهی از علامه طباطبائی نقل می کردند که:

 کتابهای معقول را خواندم ولی وقتی خدمت سید علی آقا قاضی رسیدم فهمیدم که یک کلمه هم نفهمیدم!».

مرحوم قاضی در لغت عرب بی نظیر بود، گویند: چهل هزار لغت از حفظ داشت. و شعر عربی را چنان می سرود که اعراب تشخیص نمی دادند سراینده این شعر عجمی(غیر عرب) است. روزی در بین مذاکرات، مرحوم آیت الله حاج شیخ عبدالله مامقانی(ره) به ایشان می گوید:

من آن قدر در لغت و شعر عرب تسلّط دارم که اگر شخص غیر عرب، شعری عربی بسراید من می فهمم که سراینده عجم است، اگرچه آن شعر در اعلی درجه از فصاحت و بلاغت باشد. مرحوم قاضی یکی از قصائد عربی را که سراینده اش عرب بود شروع به خواندن می کند و در بین آن قصیده، از خود چند شعر بالبداهه اضافه می کند و سپس به ایشان می گوید: کدام یک از اینها را غیر عرب سروده است؟ و ایشان نتوانستند تشخیص دهند.

مرحوم قاضی در تفسیر قرآن کریم و معانی آن ید طولائی داشت و علامه طهرانی از قول مرحوم استاد علامه طباطبائی می فرمودند:

«این سبک تفسیر آیه به آیه را مرحوم قاضی به ما تعلیم دادند و ما در تفسیر {المیزان}، از مسیر و روش ایشان پیروی می کنیم. ایشان در فهم معانی روایات وارده از ائمه معصومین علیهم السلام ذهن بسیار باز و روشنی داشتند و ما طریقه فهم احادیث را که « فقه الحدیث» گویند از ایشان آموخته ایم».

 

 


شاگردان:


آیت الله قاضی طی سه دوره، اخلاق و عرفان اسلامی را با کلام نافذ و عمل صالح خویش تدریس فرمودند و در هر دوره شاگردانی پرورش دادند که هر کدام از بزرگان وادی عرفان و اخلاق محسوب می شوند؛ و البته فقط نام تعدادی از آن ها بر ما معلوم است و این که ایشان در حقیقت چه کسانی را تا قلّه های بلند عرفان و معنویت بالا کشیده و از شراب گوارای معرفت بر کامشان ریختند، برای ما بصورت کامل و دقیق آشکار نیست. اما به تعدادی از آن ها که مبرّز و شناخته شده هستند، اشاره می کنیم:

آیت الله شیخ محمد تقی آملی(ره)، آیت الله سید محمد حسین طباطبائی(ره)، آیت الله سید محمد حسن طباطبایی(ره)، آیت الله محمد تقی بهجت فومنی(حفظه الله)، آیت الله سید عباس کاشانی(حفظه الله)، آیت الله سید عبد الکریم کشمیری(ره)، آیت الله شهید سید عبدالحسین دستغیب(ره)، آیت الله علی اکبر مرندی(ره)، آیت الله سید حسن مصطفوی تبریزی، آیت الله علی محمد بروجردی(ره)، آیت الله نجابت شیرازی(ره)، آیت الله سید محمد حسینی همدانی، آیت الله سید حسن مسقطی(ره)، آیت الله سید هاشم رضوی کشمیری(ره)، حاج سید هاشم حداد(ره) و ...

 


در پی محبوب:


ایشان از جوانی به دنبال تزکیه و تهذیب نفس و کسب معنویت و معارف بلند اسلام بود و در این راه چهل سال صبر و مجاهده کرد و چهل سال درد طلب و عشق، آرام و قرار و خواب و خوراک را از وی ربوده بود.

 ضمیر الهی اش او را به عالم قدس می خواند و او که قصد کوی جانان را در سر داشت، می خواست به هر نحو شده از این خاکدان طبیعت به عالم نور و ملکوت پا گذارد.

می دانست که جانب عشق عظیم است و نباید به راحتی از دستش بدهد و فرو بگذاردش، برای همین چهل سال مشغول مجاهده بود. چهل سال بود که آداب عبودیت می آموخت و هنوز معشوق به حضور خود راهش نداده بود!

خود ایشان می گوید:

«نزد هر کس احتمال می دادم از او چیزی بفهمم، می نشستم اگر مطلبی را می فهمیدم، که خود خدا نعمت داده بود و اگر نمی فهمیدم دیگر به آن شخص مراجعه نمی کردم».

 


تقیّد تام به آداب شرع:


 برای همین آن قدر خود را به ضوابط و آداب شرع و رعایت مستحبّات و ترک مکروهات ملزم ساخته بود تا امری از محبوب فرو نماند و آن قدر بر آن اصرار می کند که به حسب طاقت بشری هیچ مستحبّی از او فوت نمی شود تا آن جا که بعضی از مخالفان و معاندان می گویند:

«قاضی که این قدر خود را مقیّد به آداب کرده شخصی ریایی و خودنماست».

و عدّه ای دیگر هم با وجود مخالفت باز نمی توانند تحسینش نکنند. یکی از مخالفین ایشان می گوید:

«من سفر بسیار کردم، با بزرگان عالم اسلام محشور بوده ام و از احوال بسیاری از آنان بالمشاهده آگاهم اما حقیقتاً هیچ کس را همانند قاضی تا بدین حد مقیّد به آداب شرع ندیده ام».

خود ایشان می گوید:

«چون بیست سال تمام چشمم را کنترل کرده بودم، چشم ترس برای من آمده بود، چنان که هر وقت می خواست نامحرمی وارد شود از دو دقیقه قبل خود به خود چشم هایم بسته می شد و خداوند به من منت گذاشت که چشم من بی اختیار روی هم می آمد و آن مشقّت از من رفته بود».

و ایشان نا امید نمی شد، می دانست که طلب حقیقی جدا از مطلوب نیست زیرا که شنیده بود:

«اذا تقرّب الیّ شبراً تقرّبت الیه ذراعاً».

«و هرگاه به اندازه یک وجب به من نزدیک شود به اندازه زراعی به او نزدیک شوم».

این قدم ها باید برداشته شود و آن نزدیکی باید حاصل گردد تا زمانی که عاشق به معشوق برسد و پرده ها کامل برداشته شود و وصال صورت گیرد و البته معلوم است که معشوق خود در همه جا پیشقدم و مشتاق تر است.

«او نیز اطمینان دارد که باز نشدن در روحانیت، نه از ناحیه بی التفاتی معشوق است بلکه اگر در، بی موقع باز شود صد در صد خام از کار در آید!». و بعدها آیت الله قاضی که خود چهل سال پشت در مانده، و صادق بودن خود را در آن عشق و محبّت به محبوب و معبود ازل ثابت کرده، درس استقامت و صبوری را به شاگردانش هم می آموزد و چنین می گوید:

«اگر به جستجوی آب زمین را کندی، نباید خسته و ناامید شوی، اگر وقتش باشد به آب می رسی، وگرنه ناامید مشو که بالاخره به آب می رسی و حتی آب برایت فوران می کند».

آیت الله نجابت از قول ایشان می گوید:

«چهل سال است دم از پروردگار عالم زدم. چند مرتبه خواستند مرا بکشند، آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی نگذاشت و خدا هم کمکم کرد! در این مدّت نه خوابی دیدم، نه مکاشفه ای، نه رفیقی، نه همدردی، چهل سال است که در را می کوبم و خبری نیست».



 بیت زیر از اشعار ایشان می باشد:

و لا تکن کمثل من ان فتح الباب خرج     والزم و کن کمثل ان فتح الباب ولج

اگر دری باز شد، تو بیشتر استقامت به خرج بده؛ بگو خدایا! افزونش کن؛ باید در عبودیت استقامت ورزید، یعنی صبور شد؛ اگر خواستند بکشندش، بگوید من از خدا دست بر نمی دارم؛ اگر نان و آبش را قطع کردند، استقامت کند، و حتی اگر دنیا جمع شود و بگویند بیا صرفنظر کن بگوید صرفنظر نمی کنم.

و آیت الله قاضی به این زودی ها خسته نمی شود.

و می گوید:

«هر چه بادا باد، در بحر جنون پا می زنم، امشب کشفی نصیبم شد شد، نشد نشد، امشب خوابی دیدم دیدم، ندیدم ندیدم، من کشف نمی خواهم تمام این مدت چهل سال آن هم برای زرق و برق و کشف و کرامتی چند، نه! من معرفت خودش را می خواهم، من خودش را می خواهم».

اسم اعظم را استقامت بر وحدانیت خدای جلّ و علا می داند و می گوید:

«اگر شخص در طلب، استقامت پیدا کرد، اسم اعظم در روح او جا پیدا می کند و آن وقت لایق اسرار ربوبی می گردد».

و خود چون استقامت دارد، سرانجام صدای فرشتگان را می شنود که:

«ان الذین قالوا ربنا الله ثم استقاموا تتنزّل علیهم الملائکه ألا تخافوا و لا تحزنوا و أبشروا بالجنّة التی کنتم توعدون».

«آنان که گفتند پروردگار ما الله است و بر این ایمان پایدار ماندند، فرشتگان بر آن ها نازل شوند که دیگر هیچ ترسی و حزن و اندوهی نداشته باشید و شما را به همان بهشتی که وعده دادند بشارت باد (سوره فصّلت آیه 30)».

 


فتح باب:


آیت الله قاضی همیشه نماز مغرب و عشاء را، در حرمین شریفین امام حسین علیه السلام و حضرت ابوالفضل علیه السلام به جا می آورد، و چون به حرم حضرت ابوالفضل علیه السلام می رسد، با خود می اندیشد که تا به حال در مدت این چهل سال هیچ چیز از عالم معنا برایم ظهور نکرده، هر چه دارم به عنایت خدا و به برکت ثبات است.

در راه سیّد ترک زبانی که دیوانه است، به طرف او می دود و می گوید؛ سیّد علی، سیّد علی، امروز مرجع اولیاء در تمام دنیا حضرت ابوالفضل علیه السلام هستند، و او آن قدر سر در گریبان است که متوجه نمی شود آن سید چه می گوید! به حرم حضرت ابوالفضل علیه السلام می رود. اذن دخول و زیارت و نماز زیارت می خواند و می خواهد که مشغول نماز مغرب شود.

 

 


آیت الله نجابت می گوید:

 

«تکبیرة الاحرام را که می گوید، می بیند که وضع در اطراف حرم حضرت ابوالفضل علیه السلام به طور کلی عوض می شود، آن گونه که نه چشمی تا به حال دیده و نه گوشی شنیده و نه به قلب بشری خطور کرده است. قرائت را کمی نگه می دارد تا وضع تخفیف یابد و بعد دوباره نماز را ادامه می دهد، مستحبّات را کم می کند و نماز را سریع تر از همیشه به پایان می رساند. به حرم امام حسین علیه السلام نمی رود و به دنبال جایی خلوت به خانه رفته و برای این که با اهل منزل هم برخورد نکند به پشت بام می رود. آن جا دراز می کشد و دوباره آن حال می آید و بیشتر می ماند. تا اهل منزل سینی چای را می آورد، آن حال می رود. نماز عشاء را می خواند و دوباره آن وضع بر می گردد؛ چیزی که تا به حال حتّی به گفته خودش یک ذرّه اش را هم ندیده است و حالا که دیده نه می تواند در بدن بماند و نه می تواند بیرون بیاید. دوباره که شام را می آوردند، آن حال قطع می شود و نیمه شب دوباره بر می گردد و مدت بیشتری طول می کشد».

آری و بالاخره درهای آسمان برایش گشوده و فتح باب می شود.

می گوید:

«آن چه را می خواستم، تماماً بدست آوردم و امام حسین علیه السلام در را به رویم گشود. ابن فارض یک قصیده تائیه برای استادش گفته؛ من هم یک قصیده تائیه برای امام حسین علیه السلام گفته ام نمره یک! که کار مرا ایشان درست کرد و در غیب را به نحو أتمّ برایم باز کرد».

«او در اثر طلب حقیقی و استقامت به خانه که نه، به خود صاحبخانه رسیده است و یار او را به درون خانه راه داده؛ او از حصار تنگ دنیا که خیال و سرابی بیش نبوده و حقیقتی ندارد، گذشته و به عالم روح و مجرّدات پیوسته است و چون فهمیده که از عالم خیال چیزی نصیبش نمی شود، باب خیال برایش بسته می شود».

آیت الله نجابت نقل می کند:

دفعه اولی که ما آیت الله قاضی را دیدیم، خیلی با ما گرم گرفتند و ما را تحویل گرفتند. در اثر این التفات زیاد، من زبانم باز شد و گفتم: آقا این وضع اهل معرفت به خیال است یا به حقیقت؟ ناگهان ایشان چشمهایش درشت شد و گفت:

«ای فرزندم من چهل سال است با حضرت حق هستم و دم از او می زنم این پندار و خیال است؟!».


 

 


رحلت:


به هر حال، میرزا علی آقا قاضی پس از سالها تدریس معارف بلند اسلامی و تربیت شاگردان الهی، در روز دوشنبه چهارم ماه ربیع المولود سال 1366 مطابق هفتم بهمن ماه در نجف اشرف وفات کرد و در وادی السلام نزد پدر خود دفن شد.

مدّت عمر شریف ایشان هشتاد و سه سال و دو ماه و بیست و یک روز بوده است.

ایشان در سال های آخر عمر عطش و بی تابی، جسم و روحش را با هم می سوزاند و او مرتب آب می خواهد و می گوید:

«در سینه ام آتش است ساکت نمی شود».

و دائم با خود تکرار می کند:

گر چه می دانم که هم آبم کشد      گفت من مستسقی ام آبم کشد

طبیبش به وی می گوید:

«آقا من طبیب شما هستم، به شما می گویم در این ماه رمضان روزی 3-2 لیوان آب بخورید».

و او که می داند این آب آن آتش را خاموش نمی کند تا آخر روزه هایش را کامل می گیرد و می گوید:

«رها کن تا که چون ماهی گدازان غمش باشم».

لحظات احتضار سخت ترین لحظات برای زمین و زیباترین لحظات برای عارف است.

آیت الله کشمیری می فرمودند:

هنگام احتضار، خودش با اشاره به بدن خود می فرمود:

«این دارد می رود».

و هنگام غسل مشاهده شد که صورتش باز و لبانش خندان بود.

باز آیت الله کشمیری فرمودند:

«بعد از وفاتش خواستم بفهمم مقام ایشان چقدر است، در رؤیا دیدم از قبر آقای قاضی تا به آسمان نور کشیده شده است، فهمیدم خیلی مقام والایی دارد».

سید عبدالحسین قاضی نوه ایشان جریان شب رحلت آقای قاضی را این طور بیان می کند:

«ایشان مدّتی بیمار بودند. یک شب به پدرم که در آن زمان 20 ساله بودند می گویند که امشب نخواب و بیدار باش. پدرم هم متوجه نمی شود که جریان چیست.

ایشان نقل می کند که ساعتی از نیمه شب آقای قاضی او را صدا می زنند و رو به قبله دراز می کشند و می گویند من در حال مرگ هستم و به او سفارش می کنند که همسر و بچه های دیگرشان را بیدار نکند و تا صبح بالای سرشان بنشیند و قرآن بخواند.

پدرم می گوید علی رغم این که اگر کسی بداند که پدرش در حال مرگ است و هیچ نگوید، سخت است، اما من این موضوع را با کمال آرامش پذیرفتم و به کسی هیچ نگفتم و پیش او نشستم.

آقای قاضی به من فرمودند که دارم راحت می شوم و این راحتی از طرف پاهایم شروع شده و به طرف بالا می آید. سپس فرمودند فقط قلبم درد می کند بعد فرمودند که رویم را بپوشان، من هم روی صورتشان را پوشاندم و ایشان از دنیا رفتند.

من بدون هیچ دغدغه و اضطراب تا صبح پیش ایشان نشستم و قرآن خواندم تا آن که هنگام اذان صبح شد و خانواده آمدند و پرسیدند که جریان چیست و من هم گفتم که پدر فوت شده است و فریاد و سر و صدا از اهل خانه بلند شد و در آن لحظه تازه متوجّه تصرّف او شدم و فهمیدم چه اتفاقی افتاده است و از مرگ پدرم بسیار متأثر شدم».

او که عمری با عشق و سر سپردگی به مولایش امام حسین علیه السلام سر کرده، غریب نیست اگر حضرتش، کریمانه، خود کسی را سراغش بفرستد تا کارهای دفن و کفن او را بجا آورد. آقا یحیی هرگز آقای قاضی را نمی شناخته ولی از طرف امام حسین علیه السلام در حالت خواب یا مکاشفه برای این امر مأموریت پیدا می کند و تمام کارهای کفن و دفن ایشان را انجام می دهد.

آیت الله بهجت می فرمودند:

«شب قبل از وفات آقای قاضی، کسی خواب دیده بود که تابوتی را می برند که رویش نوشته شده بود « توفی ولیّ الله » فردا دیدند آقای قاضی وفات کرده است».

 


تناثر نجوم در رحلت ایشان:


مرحوم علامه آقا سید عبدالعزیز طباطبائی یزدی نقل نمود که از استادم مرحوم آیت الله العظمی خوئی شنیدم که فرمود:

«در ایّام وفات استاد اخلاق آقا سید علی قاضی تبریزی تناثر نجوم رخ داد و این به جهت رفعت مقام آن مرحوم بود.

مرحوم طباطبائی یزدی نقل کرد که ما گفتیم: این اصلاً محال است که ستاره ها به خاطر کسی ریزش کنند و سقوط نمایند ولی استادمان آقای خوئی تأکید نمود، شما انکار کنید من که خودم این واقعه شگفت انگیز را با چشمان خود دیدم و نمی توانم چیزی را که در پیش من یقینی است، انکار نمایم».



و السلام علیه یوم ولد و یوم مات و یوم یبعث حیّاً


اشتراک خبرنامه

آدرس ایمیل شما:


   


جستجو



پیام روز

پایگاه اطلاع رسانی حضرت استاد کریم محمود حقیقی

آدرس کانال تلگرام

https://t.me/ostadhaghighi110

https://instagram.com/karimmahmodhaghighi

شماره واتساپ: 09398190960

این وب سایت توسط عده ای از شاگردان  حضرت استاد کریم محمود حقیقی ره طراحی شده و با اجازه مکتوب ایشان توسط یکی از دوستان مدیریت میگردد، 

 تلفن تماس:09337405003 

 

✅🔘درون توست اگر خلوتی وانجمنی است                      

برون ز خویش کجا میروی جهان خالیست.

                       ▫️▫️▫️

سکوت نه ‌تنها به معنای سخن نگفتن است بلکه به معنای سکوت دل از گفتگوی درونی و ‌پرچانگی های نفسانی و ذهنی است که پیوسته در زندگی روزمره با آن مواجه هستیم.

این شکل از سر و صدا یا همهمه‌ درونی سخت‌ترین مانع در سلوک الی الله و دستیابی به حضور است و خاموش کردن این همهمه مستلزم توجه و مراقبه ی مداوم است. که: 

گر تو دل زین فکرها خالی کنی 

پر ز گوهر های اجلالی کنی 

                       ▫️▫️▫️

در سكوت دل از ماسوی الله، طهارت ذهن و مراقبه آنچه حاصل شود حضور است و در نتیجه استماع الهامات ربّانی.

@ostadhaghighi110

 

بیانات عرشی و ملکوتی حضرت استاد کریم محمود حقیقی

 

در خرابات عشّاق همه كس را بار نيست و هر بي سر و پا را كار نيست. خواهي كه در اين خرابات در آيي از خويشتن خراب شو و از گناه طهارت نما. (تخلي ص12)

 

🕯✅از احد نه می‌توان سخن گفت و نه درباره آن چیزی نوشت. مادامی‌که صورت دیگری در نفس حضور داشته باشد اندیشه‌ مان نمی‌تواند احد را درک کند. برای رسیدن به این غایت، باید نفس خود را از اغیار آزاد کرده کاملاً در درون خود فرو روی، بدون هیچ توجهی به آنچه خارج نفس است؛ حتى ذهن را از تمام صور ذهنی مجرد سازی و حتی خود را نیز فراموش کنی، در آن صورت قادر خواهی بود که اینجا به دیدار آن احد نائل آیی. هنگامی‌که این عروج صورت پذیرفت، این شخص خود با احد یکی می‌شود. هیچ کثرتی نه در درون و نه در روابط بیرونی او یافت نخواهد شد؛ زیرا در آنجا نه حرکتی در اوست نه احساسی و نه میلی به غیر. در واقع در آنجا نه عقلی است و نه اندیشه‌ای؛ بلکه می‌توان گفت که در آنجا هیچ اثری از خودِ او نیست.

"بشوی اوراق اگر همدرس مایی

که علم عشق در دفتر نباشد"

حافظ

"بی‌حس و بی‌گوش و بی‌فکرت شوید

تا خطاب ارجعی را بشنوید"

مولانا

https://t.me/ostadhaghighi110


 

طهارت قلب از یاد ما سوی الله که هر چه را جز خدا در او نشانی بر آن ستم روا داشتی. «القلبُ حَرمُ الله فَلا تُسکِن فی حَرمِ الله غَیرالله .» «دل سراپرده خداست در سراپرده خدا جز خدا را منشان » و زمینه این مقام فراهم نگردد جز آنکه از تعلقات بکاهی و بر عشق خالقت بیفزایی که هر چند ریشه های تعلقات در دل راه یابد از عشق حق بکاهد. (تجلی مقدماتی ص 76)

سخنرانیهای بسیار زیبا از عارف کامل حضرت آیت الله العظمی نجابت شیرازی (ره)

✅🔘حضرت آیت الله نجابت (ره)

           شخصی که طالب خداست حتما از مراقبه جدا نمیشود، هرگز افسارش دست کسی نمی افتد، دائما حواسش به خودش هست، در اثر جمعیت حواس (نفی خواطر) از وضع کلاس ابتدائی خارج می شود، قطعا امور جزئیه ذلیلش نمی کند، .... 

یعنی در التفاتش به مقصد قوت پیدا می کند و آنچه آرزوی اولیاء خدا و مقام و منزل شهداست میخواهد تا بدانجا برسد.

 

قهرا از عالم خیال به مقدار زیادی رد شده و یک سر و یک گردن از دیگران امتیاز پیدا کرده، 

یعنی ما الان صدی نود مدار قطبمات خیالات خودمان هست اما چنین شخصی مدار و قطبش بیرون شدن از خیال است، هر چه خیال می آید بیرون می کند، هر چه غیر یاد خداست بیرون می کند و تمام موضوعات و کارهای خودش را یواش یواش تحویل خدا میدهد.  

 

شرح کلمات قصار

 

برخی از آثار حضرت

آیت الله العظمی نجابت شیرازی ره

برای مشاهده اینجا کلیک فرمایید.


 

جلسات سخنرانی بسیار زیبا و پربار حضرت استاد با موضوع معرفت نفس.

 جهت دانلود اینجا کلیک فرمایید:

                                                   



لینک های مهم



آمار سایت



كليه‌ حقوق محفوظ و متعلق به «استاد کریم محمود حقیقی» است   | طراحي و مديريت «کاوشگران صنعت پارس آرین» می باشد